Książka opisuje historię głównych narodowości bałkańskich - Albańczyków, Bułgarów, Chorwatów, Greków, Rumunów, Serbów i Słoweńców - w XVIII i XIX wieku, historię bałkańskich ruchów narodowych, ich sukcesy i porażki, do roku 1900, oraz miejsce związanych z nimi wydarzeń w ówczesnych stosunkach międzynarodowych. Na początku omawianego okresu ludy te znajdowały się pod panowaniem osmańskim bądź habsburskim - stąd odmienne warunki panujące w obu imperiach i związane z nimi odmienne doświadczenia narodowe.
W narracji położono nacisk na ruchy narodowościowe, ich programy i wypływającą z nich działalność powstańczą. Stopniowy rozpad Imperium Osmańskiego i powstania narodowe stały się przyczynami sporów między wielkimi mocarstwami. Tak zwana "kwestia wschodnia" - dominujący motyw debat i stosunków międzynarodowych w obu stuleciach - skupiała na Bałkanach uwagę międzynarodowej opinii publicznej i sprawiała, że rejon ten uznano za źródło niepokojów i destabilizacji w Europie.
