Książka jest świadectwem czasu, wstępnym, niezobowiązującym i subiektywnym podsumowaniem trzydziestolecia w badaniu najnowszych dziejów politycznych Polski. To zapis relacji między doświadczonymi i czynnymi naukowo historykami, który mówi o ich wzajemnym oddziaływaniu na siebie, przenikaniu poglądów, wpływie różnych szkół metodologicznych i o znaczeniu autorytetów.
Prezentowaną dyskusję znamionuje rys indywidualno-osobisty. Refleksja i ocena historiografii najnowszej historii politycznej Polski (1939-1989) została poprzedzona prezentacjami osobistych wzorców zawodowych (nauczycieli, mistrzów), omówieniem indywidualnych doświadczeń badawczych, warsztatowych, pisarskich, dydaktycznych.
Lektura skłania do namysłu nad praktycznym warsztatem naukowca, nad tym, w jaki sposób historycy zawodowi pracują na co dzień, czy ich praktyka badawcza jest odmienna od teorii nauczanej na studiach. Czytelnik może przyjrzeć się, jak różnice międzypokoleniowe wpływają na technikę pracy.
Publikacja dostarcza materiału do przemyśleń na temat znaczenia historii najnowszej w kulturze i humanistyce, roli historyka i ewentualnych obowiązków, które na nim ciążą (bądź nie). Jest skierowana do miłośników Klio, ale przede wszystkim do badaczy najnowszej historii politycznej Polski, kadry akademickiej, a także studentów historii XX w.
